Yazar: Omer Faruk Ertem

Bir ikindi vakti,
Demir aldı vapur Kadıköy’den.
İçinde, bin bir çeşit insan,
Yüksek sesle konuşan.
Çevresine yabancı, kendisine aşık,
Kahkaha atan.
Kimisi renkli kumaştan,
Kiminin hali perişan.

Hepsi doluşmuş,

Beyaz kuğunun sırtına,

Denizi yara yara,
Ağır ağır, kıyıdan kıyıdan,
Yol alıyor, Beşiktaş’a.

Arka salonda tam ortada,
Kanunla dertli dertli çalan,
“İkinci baharı yaşıyor ömrüm”,
Nameleri dökülürken,
Gözlerim daldı mavi denize,
Vapurun kirli camından.

Kaç bahara daha ulaşır insan,
Daha bitmeden, dökülen yaprakların hesabı?
Daha bilmeden,
Kaç yüreğin,
Kaç sözün,
Bilinmeden cevabı?…

Kaç zaman oldu; arka sokaklardan geçmeyeli,
Teyzelerin, amcaların kapısını çalmayalı,
Eski arkadaşların ellerini sıkmayalı,
Çukurçeşme’nin suyundan kana kana içmeyeli,
Bostandan yokuş aşağı koşmayalı.

Kaç zaman oldu; penceremden bakıp da
Gelip geçen tanıdıklara, komşulara,
Yağmura, kara, rüzgara, kuşlara,
El sallamayalı.

Kaç zaman oldu; her hafta planlayıp da
Anneye, babaya, kardeşlere uğramayalı.
Yine hep beraber eşlerle, çocuklarla, yeğenlerle,
Bir akşam vakti maaile,
Masa etrafında toplanmayalı.

Kaç zaman oldu; mahalleden, okuldan,
Anıp da eski dostları,
Sözler verip buluşmayalı.
Hep bir mani, bir iş vardı.
Olsundu, bir şey olmazdı.
Ne de olsa eski arkadaşlardı.

Kaç zaman oldu; düğünlerde, bayramlarda,
Hep birlikte halaylarda, horonlarda,
Omuz omuza, yan yana oynamayalı.
Tanıdık, tanımadık gençlerin, çocukların,
Saçlarını dağıtıp da, yanaklarını sıkmayalı.

Kaç zaman oldu; Beşiktaş’tan Beyazıt’a,
Yolları, yokuşları arşınlamayalı.
Sahaflarda bir baştan bir başa dolaşıp da,
O tarih kokan kitaplarda kaybolmayalı.

Kaç zaman oldu;
O eski anıları arkamda bırakalı.
O özlenesi yaşanmışlıkları,
O can dostların son yolculukları,
Siyah beyaz albümlere bakmayalı.