Örümcekler

Kış günü soğuktu oda.
Tavanda iki örümcek, karışmış ağları.
Duvarda asılı gaz lambası,
Bula bula aynı ışığın,
Tutuştular kavgaya sahip olmak için,
İkisine de yetecek sıcaklığına.
Örmüşler,

Kısmetlerine düşecek bahtsızları,
Düşürecekleri tuzakları.
Bahtsızların kaderi miydi?
Düştükleri tuzaklar,
Örülürken bu ağlar.
Örümcekler…
Örümcekler…
Örümcekler…
Bir sinek vızıltısı,
Durdurdu onları.
Tam zamanında kestiler kavgayı.
Biliyorlardı…
Beyaz tavanlı oda,
Yeterdi ikisine de.
Daha nice sinekler vardı,
Ağlarına düşecek.
Nice sinek, ışığa üşüşecek.
Öyleyse, bu kavga niye?
Ortak örmek varken ağları…
Ama olmaz!
Örümcek de olsa,
Ağa düşeni kapmak varken,
Tek başına,
Neden versin diğerine,
Bir parça.
Sığamadılar,
Beyaz boyalı geniş tavana.
Bir başka tavan bulana kadar,
Devam edecek bu kavga.