Meleğim

Uyandığında sabaha,

Gözlerindeki ışıkla,

Ben yeniden doğarım,

Sana her bakışımda,

Bir dua gibi,

Adını mırıldanırım: Meleğim…

Hatırlamazsın, bilemezsin, ilk kez kucağıma aldığımda,

Minicik parmakların titreyerek elimi kavradı,

Ve benim adım o an ‘Baba’ydı.

Bilmezsin henüz,

Nasıl titrerdi içim,

O minicik ellerini tuttuğumda,

Sanki dünya avuçlarımda çatlardı,

Ve seninle yeniden kurulurdu.

İlk defa “Baba” dediğin günü unutamam,

Dilin dönmedi, ama gözlerinle söyledin,

İşte o an, içimde tüm fırtınalar sustu.

Bir zamanlar yalnızca kendime ait olan kalbim,

Artık seninle çarpıyor.

Her kahkahan,

Her düşüşün,

Her gözyaşın,

Bir nehir gibi içimden akıyor.

İlk adımını atarken,

Bocalarken,

Gözlerindeki kararlılığı gördüğümde,

Anladım:

Sen, bana öğretilmiş en büyük cesaretmişsin.

O ilk adımlarında, bana doğru gelirken,

Düşe kalka, ama vazgeçmeden,

Gözlerindeki o ışıltıyı, hâlâ her sabah ararım.

Bazen uyurken yanağına bir buse,

Gizlice öperim,

Ve korkarım;

Zaman geçmesin,

Saçlarının kokusu,

Hep böyle kalsın,

O ufacık ellerin hep bana sarılsın…

Ve o Ayşe… Hani sana aldığım bez bebeğin,

Her sabah uyanır uyanmaz, onu sıkıca kucakladığın,

‘Bak baba, Ayşe de seni seviyor’ dediğin an,

İşte o an, dünyadaki bütün sevgiler sustu,

Bir tek sen ve Ayşe’nin bakışı kaldı bana.

Büyüyorsun, Meleğim,

Bazen gözlerimin önünde,

Bazen uykularımda…

Ve ben tutamıyorum zamanı,

Ne yapsam da,

Her geçen gün biraz daha az sığar oldu kollarıma…

Ama bil ki,

Sen büyürken,

İçimde büyüyen bir şey daha var:

Sana olan sevgim,

Korkularım,

Ve sonsuz hayranlığım.

Gülüşünle başlar her sabah,

Ve sen üzülürsen,

Dağılır içimdeki gökyüzü…

Bir sabah uyandığında, gözlerini açıp bana gülümseyişin,

Hayatımda gördüğüm en güzel sabah oldu,

Bin sabaha razıyım, o gülüşü görmek için.

Meleğim,

Hayat bazen sert esen rüzgarlar getirecek sana,

Ama unutma,

Her fırtınada bir dağ gibi duracağım arkanda,

Bir baba gibi değil,

Sonsuz bir sevda gibi,

Bir sığınak gibi.

Hatırlamanı isterim: İlk kez denize girdiğimizde,

Korkuyla sarıldın boynuma, “Baba düşer miyim?” dedin,

Sana söz verdim, ‘Asla bırakmam.’

Ve bu söz, ömrümün en büyük yeminidir sana.

Sen büyüdükçe,

Ben senden öğrendiklerimi saklayacağım kalbimde,

Seninle yeniden çocuk olmayı,

Seninle yeniden insan olmayı…

Ve bir gün,

Belki benden uzakta,

Kendi yolunu yürürken,

Bil ki,

Her adımında,

Sessizce, gözyaşlarımla dua olacağım sana:

Meleğim…