Kavga

Yapılan, bir bahar kavgasıydı aslında.
Kimisi din, kimisi milliyet, kimisi insan aşkına.
Vurulan sözler, savrulan küfürler,
Kurşun gibi saplanır yüreğe.
Öfkeler, nefretler, sokulunca düşüncelere;
Hep böyle yeşerir, boy verir,
Yoldaş olur, arkadaş olur,
Körlük, gaflet insana.

Kaybeder insan aslını,
Geri dönülmez yolun başında.
İşte, İnsan bu!
Kavgayla, nefretle doldurur,
Kışını da, baharını da.
Ekilen tohum ne ise yaşamında,
O biçilir sonunda.
Sormak gerek…
Umut var mı gelecek adına?
Cevabı saklı…
Yalanın mucidi, yaşamın katili,
Bir elinde çiçek, bir elinde orak,
O açgözlü, o ikiyüzlü canlıda,
Bin bir türlü sahnede,
Oynayan, oynatılan,
İlahi insan,
İlahi komedya…