Denizce Öğüt

Uzak dur sakin limanımdan.
Kavgalarını bırak da gel kirli okyanuslarda.
Sokulma sinsi sinsi,
Sessiz gönül denizime.
En azından, bırak çocuklar
Mutlu olsun sevgi gemisinde.

Taşıdığın küfür kıyamet yüklerini,
Kabul etmez hiç bir vicdan Kaptanı,
Yol bulamazsın kör pusulanla,
Dümenin dönmez istesen de nefret yönüne,
Ne iskele ne de sancak,
Hiç bir yön göz kırpmaz sana.
Öfke dalgalarında kaybolur,
Batarsın masumiyet denizinde.
Bırak, en azından çocuklar
Mutlu olsun, sevgi gemisinde.

Yitirirsin yönünü, kaybolursun.
Fenerin söner, yıldızlar kararır karanlık gökyüzünde.
Aydınlık olmaz sana ruhun körelmişse.
Can yeleğin tutmaz elinden,
Kabul etmez deniz.
Can korkusuyla yüzsen de,
Can yeleğin hak getire.
Deniz sarar seni,
İlahi adalet olur dalgalar.
Çocuklar, bırak en azından
Mutlu olsun, sevgi gemisinde.

Vefayla ördüğüm halatları,
Duygu yoksunları bağlayamaz.
Kopar sanma urganı,
Her bir sarımı, bin dostun
Terleriyle karıldı.
Bu bağları; fırtına, rüzgar hak getire, boranlar koparamaz.
Bırak, çocuklar en azından
Mutlu olsun, sevgi gemisinde.

Ve Çocuk…
Kirletmez yüreğini,
Kirlense de eli yüzü,
Hiç büyütmez öfkesini,
Çünkü çocuktur kalbi.
Hiç yitirmez masumiyetini,
Su gibi temiz,
Deniz gibi mavidir sevgisi.