Ufak çocuk,
Bir gün ağaca yüzünü kapadı.
Ve başladı saymaya,
Hayatla sobecilik oynamaya.
Ağır ağır saydı rakamları,
Her bir rakama bir yıl oyalandı.
Sadece gözleri karanlıktaydı.
Bilinmez olan yaşam ise,
Arkasında.
Arkası dönük,
Gözleri kapalı,
Karanlık olan ağacın kavuğuydu.
Sadece saydı, saydı, saydı…
Arkasından geçen zaman,
Ona sobe diyene kadar,
Hiç, ama hiç dönmedi.
Bir kez olsun,
Dönüp bakmadı.
Denedi bazen,
Bitireyim diye saymayı.
Ya cesaret edemedi yüzleşmeye,
Ya da hazır değildi,
Gerçeklerin sobelemesine.
Bir dünya kurmuştu,
Küçük yaştan itibaren.
Oyun oynuyordu hayatla,
Ta ki,
“Önüm, arkam, sağım, solum sobe…”
Diyene,
Ve gerçek oyunla,
Yüzleşene kadar…
Bir yanıt yazın