Yazar: Omer Faruk Ertem

Gittiğim her yerde hasret açacağım.
Ağıt yakacak, düşerken yapraklarım.
Özlemler sulayacak ümitlerimi.
Bir bahar yağmuruyla başıma konacak.
Islanacak yüreğim, gözyaşlarımdan önce.
Bilenler seslenecekler,
Birlikte ağlayanlar benimle.
Haykıracaklar bana:
O ufuksuz bekleyişler,
O sebepsiz hasretler,
Müjdeler olsun, sürgün günlerin bitti.
Kaç sabahları birlikte uyandırdım,
Kaç defa güneşin üstünü örtüp,
Yıldızları okşadım.
Dinlerken dalgalar sessizliğimi,
Kaç martının kanatlarına dayandım.
Düşüncelerimin kovuğunda,
Sapını, çöpünü, tane tane taşıyıp döşediğim,
Düş yuvasında büyütüp, beslediğim,
Seslerimizi gökyüzüne,
Yeni bir günün şafağında,
Uçurduk birlikte…
Daha rüzgarları tanımadan,
Daha yağmuru, karı, fırtınayı bilmeden,
Her biri duru,
Her biri saf,
Her biri daha körpe,
Dört farklı yöne,
Sevgiye, hasrete, ümide,
Bir de özgürlüğe,
Kanat çırptı her biri.

Sebepsiz değildir;
Bir canın doğması,
Göz açması hayata,
Vurduğu mührüdür ağlaması,
Taze beden olsa da.
Henüz hiçken,
O da nefesiyle ısıtacak,
Yaş alacak yıl alacak, yaşlanacak,
Sarp, engebeli, düz ya da bozuk yolunda.
İspatı;
Bitirdiği zaman süreli yaşamı,
Altına atacak imzasını,
Ya da basacak parmağını.
Yazacak kainata el yazısıyla,
Kendi yazısını,
Mümkün değil inkarı.

Sebepsiz değildir;
Rüzgarla bulutun kol kola olması,
Yağacak,
Her bir damlası
Islatacak,
Kurak bedenleri, toprakları.
Gürbüz başaklar, umut tohumları,
Boy alıp ta verecek azık darı.
O da rahmet eliyle bereket olup,
Kuracak sofrayı.

Sebepsiz değildir;
Kalleşle hainin kardeşliği,
Beklerken sahipsiz köşelerde,
Nasipsiz ruhlarda,
Düğmesiz, dikişsiz, çırılçıplak,
Karanlığı kıyafet yapmış pusuda,
Yurtta, yolda, yuvada,
Yaslanırken arkadaşlara, aşklara,
inandığı değerli dostlara,
Bir tokat gibi çarparken yüzüne, sırtına,
Ama kurşun, ama bıçak yarası.

Sebepsiz değildir;
Geceye gündüzün sokulması,
Kışa, kara, yağmura,
Baharın yazın sarılması.
Dönen devranın cazibesine bakıp ta
İlk anın tarifsizliğinde,
Yol alıp akması.
Bir kör nefsin aymazlığında,
Yitip gitmesi vicdanın,
Kaybolması aklın,
Toz gibi savrulması.

Sebepsiz değildir;
Denizde dalganın nazlı nazlı yol alması,
Salınması.
Balığa, mercana, bin bir türlü canlıya,
Havasız, rüzgarsız, bulutsuz,
Yuva kurulması.

Sebepsiz değildir;
Ar ile hayanın birlikteliği,
Edep ile yar olur ruh içinde beden,
Haya ile aşık olur ruha güzel her dem.
Söyletir dile, yazdırır kaleme,
Vardır bir bildiği.
Bu alemde kurar elbette,
Kardeşliği, sevgiyi, muhabbeti.

Sebepsiz değildir;
Ozan’a sazın,
Kaleme defterin,
Söze dilin,
Gönüle gözün,
Aşka yüreğin,
Hasrete özlemin,
Emeğe alın terinin,
Toprağa bedenin,
Yoldaş, arkadaş olması.

Sebepsiz değildir;
İnsana, bitkiye, hayvana,
Canlıya, cansıza, taşa, toprağa,
Bahşedilen bu Dünyada,
Belki anlarız, fark ederiz diye,
‘Olum’dan,ʻÖlümʼe,
Hiçliğimize nazar edercesine,
Belli belirsiz,
Sırat niyetine,
Dört küçük nokta koyulması.

Babam,
Dadaş diyarının dağlarından,
Rüzgârın taşıdığı bir türkü gibi geldin,
Azizoğullarının vakarında,
Ömer’in dirayetinde,
Anahanım’ın duasında,
Yeşeren ilkbahar gibi…
Ve ben, varlığımı senin gölgenin serinliğinde buldum.

Babam,
Ellerin susuz toprak gibi çatlak,
Yüreğin ay ışığı kadar berrak,
Demirin pasına dokunduğun yerde
Çiçek açar sabrın yüzünde.
Ve alnından damlayan tuzlu ter
Düşerken toprağın göğsüne
Ekmek kokusu, bereketi yükselir soframızda.

Babam,
Sen, sözünü demir gibi döven usta,
Evinin direği, ocağının harı,
Gökyüzü kadar geniş bir sabırla
Ailenin üstüne gerilmiş
Koca bir çınarsın varlığınla…
Köklerin, yılların imtihanından geçmiş,
Gölgene sığınan her can
Huzur bulur yanında.

Babam,
Ellerinde şefkatin varlığı,
Gözlerinde merhametin ırmakları,
Ve yüreğinde,
Bizi saran bir bahar türküsü…
Gülüşün güneş, sarılman bayram,
Sesin, ruhumda yankılanan
Bir çocukluk ezgisi.

Babam,
Gecenin karanlığında yanan kandilimsin,
Fırtınalı denizlerde sığındığım liman,
Hayatın sert rüzgârlarına karşı
Siper ettiğim kalkanımsın.
Seninle öğrendim düşmemeyi,
Seninle büyüdü içimdeki cesaret ağacı,
Ve seninle anladım sevginin
En saf, en gerçek halini.

Babam,
Yorgun omuzlarında taşıdığın
Hayatın yükü ağır olsa da,
Gözlerindeki ışık hiç sönmedi.
Her adımımda hissettim desteğini,
Her düşüşümde uzanan ellerindeydi tesellim.
Seninle tamamlandı eksik yanlarım,
Seninle güç buldu zayıf anlarım.

Babam,
Varlığın içimde bir meşale gibi yanmakta.
Senin öğrettiklerinle yürüyorum yolları,
Senin izinden gidiyor adımlarım.
Ve biliyorum ki,
Her nefesimde senin emeğin,
Senin duan var her adımımda.

Sen geldin,
Ve evin içi bir sabah ışığı gibi dağıldı duvarlara.
Adını ilk kez söylediklerinde
Bir çiçeğin adını duyar gibi irkildim.
Bana benzeyen ama benden başka biri gelmişti,
Birden büyüdüm.

Senin sessiz ağlayışlarınla tanıdım içimdeki yumuşaklığı,
İlk adımlarını atarken,
Ben cümle kurmayı öğrendim hayatla ilgili.
Sen düşerken tuttuğum ellerin, zamanla tuttuğum dualara dönüştü.

Seninle büyümek, bir aynaya bakmak gibiydi bazen.
Ama yansıması daha saf, daha kırılgan.
Gözlerinden okudum gecikmiş uykuları,
Bana anlatmadığın sırları,
Ve büyürken kimseye söyleyemediğin korkuları.

Çocukken, geceleri lambayı senin için açık bırakırdım,
Uyuduğundan emin olduğum halde.
Karanlıktan korkmazdın,
Ama ben senin yalnız kalmandan korkardım.

Kimi sabahlar saçlarını babam tarardı,
Küçük tokalarınla kendini süslerdin.
Gülüşün, odamızda asılı bir fotoğraf gibi kaldı.
Yıllar geçse bile hiç silinmedi.

Kardeşlik, bazen bir çayın demlenmesini beklemektir,
Bazen; susup yanında oturmaktır,
Bazen; onun yükünü gülümseyerek taşımaktır, hiç fark ettirmeden.

Seninle tartıştığımda bile kalbim senin tarafındaydı.
Ben hep, anlamaya çalıştığım suskunluklarınla
Daha çok sevdim seni.

Ve şimdi,
Zamanın gölgesinde başka hayatlara yürürken,

Biliyorum ki,
Senin varlığın,

Benim tamamlanmamın,

Sessiz sebebi.

Yapılan, bir bahar kavgasıydı aslında.
Kimisi din, kimisi milliyet, kimisi insan aşkına.
Vurulan sözler, savrulan küfürler,
Kurşun gibi saplanır yüreğe.
Öfkeler, nefretler, sokulunca düşüncelere;
Hep böyle yeşerir, boy verir,
Yoldaş olur, arkadaş olur,
Körlük, gaflet insana.

Kaybeder insan aslını,
Geri dönülmez yolun başında.
İşte, İnsan bu!
Kavgayla, nefretle doldurur,
Kışını da, baharını da.
Ekilen tohum ne ise yaşamında,
O biçilir sonunda.
Sormak gerek…
Umut var mı gelecek adına?
Cevabı saklı…
Yalanın mucidi, yaşamın katili,
Bir elinde çiçek, bir elinde orak,
O açgözlü, o ikiyüzlü canlıda,
Bin bir türlü sahnede,
Oynayan, oynatılan,
İlahi insan,
İlahi komedya…

Gitmek.
Öylece çıkmak yola.
Hiçbir şey almadan yanıma.
İki gün önce giydiğim gömlekle,
Bir haftalık pantolon ayağımda,
Dalgın dalgın çıkmak sokağa.
Vakit ne bilmeden,
Tıpkı eski günlerdeki gibi,
Hayal ederek…

Gitmek.
Heybemde bütün yorgunluğum,
Ellerimde tozlu yıpranmış yıllarım,
Yan yana biriktirdiğim karşılıksız aşklarım,
Hepsi ağıt yakıyor sahte göz yaşlarıyla,
Omuzlarını silkerek…

Gitmek.
Bir tarafta beni üşüten gülmeler,
Öte yanda beni ısıtan kaçamaklar,
Duvarımda solmuş boyalı, kara çalan yazılar.
Hepsi üşüşmüşler buluttan tenime,
Lime lime çığlıklarımı keserek.

Gitmek.
Umursamaz bedenleri bırakıp ardımda,
Taşımadan bana yük boş yürekleri sırtımda,
Anılarım bana yeter attığım her adımda,
İnce ince yağan yağmurlarda,
Ağır ağır yürüyerek…

Gitmek.
Vaktin kaçıncı kez geçtiğine bakmadan,
Yeri belirsiz inilecek son durağı sormadan,
Belki umuduyla yaşadığın kapıları çarpmadan,
Serinleten rüzgarlara aldırmadan,
Islık çalıp gülerek…

Gitmek.
Ama gündüz ile akşamın arasında,
Gündüzün kapıları kapanmadan,
Güneş daha tam kaybolmadan,
Yankılanacak Hicaz makamından,
Ezana biraz kala.
Tanıdık tanımadık kalabalığa aldırmadan,
Bulunmak keyfe keder ya da gönüllü,
Bıraktığın izlerin toplamıdır dost canlara,
Üstü açık ya da kapalı o avluda,
Açık ya da kapalı bir havada,
Son namazı bekleyerek…

Gitmek.
Dualarla, ağıtlarla edilirken Allah’a emanet,
Geride kalan biraz özlem, biraz anı, biraz hasret.
Renkleri, mevsimleri bilinmeyen,
Merak edilesi o yurda,
Aynı içtenlik, aynı tebessümle el uzatıp ta,
Merhaba diyerek…

Gitmek mi zor, kalmak mı?
Belki güleceksin kapıyı açsan,
Belki de ağlayacaksın içerde dursan.
Düşünmeksizin silip atmak,
Yazılamayanları kulağa küpe yaparak,
Geldiğin gibi giderken de çırılçıplak.
Ana rahminden toprağa,
İki durak arasında,
Budur aslında yakışan,
Çaresizliğin kucağında,
Cesurca söyleyebilmek,
Ah minel mevt yorgunum.
Yokluğun sakin tahtına gönlünce,
Kurulup gitmek…

Örtün gecenin üstünü, üşümesin gökyüzü.
Sarın yıldızları sımsıkı, titremesin ışıkları.
Soğuk ve ürkek, oturmuş bir dala
Cılız bedeni, iri gövdeli ağacın kolunda.
Sessizce sallanan, yapraklara bürünmüş
Gelip geçenler, gökyüzünün altında.
Yürüyenler, koşanlar, toprağın üstünde.
Yalnız ve sade, bir avuç umut tohumu
Serpilmiş havaya, sınırsız ve lekesiz hoyratça.
Düşmesini bekleyenler, düşlüyor merakla.
Nasıl bir fidan, nasıl bir can sunacak,
Bu köksüz, bu sözsüz hayata?

Hep öyle değil mi?
İki arada bir derede,
Bitmek bilmez gecelerde,
Bin bir türlü düşüncelerle,
Ha bugün ha yarın diye diye,
Geldi geçti işte,
Diye dökülürken dilimizden,
Bir kaç kelime.
Aslında vuran, gerçektir yüzümüze.
Getirirken bizi kendimize,
Hiçliğimizle alay edercesine,
Vicdana vurulan o ağır yükle,
Taşıması zor, içi boş yürekle,,
Adımlamak için kalırken nefes nefese,
Kalırız o şaşmaz gerçekle,
Aynasız, yalansız yüz yüze.
Kimisi yokluk, kimisi boşluk, kimisi sonsuzluk dese de,
Çaresizdir hasrete, özleme,
Geldiği zaman başa,
Ne gözyaşı, ne ağıt yetmez acısını dindirmeye.

Herkes bir şeyin kuklasıdır aslında.
Ya tutkularının, ya zayıflığının,
Ya ihtirasın, ya da
Utanmazlığının.
Perde olur, yüzümüze taktığımız maskeler.
Ve bizi oynatan ip ya da çubuklar,
Ellerimiz, kollarımız ve sözlerimiz,
Oynar da oynar.
İstekli ya da isteksiz,
Ama mahkum bir o kadar,
İtiraz eder,
Onurlu ve de haysiyetli yürekler.
Biz bu oyuna değiliz dahil.
O oyun acı, bir o kadar sakil.
Dik duruş, doğruluk, adamlık gerek ya da delikanlılık,
Ama bir o kadar da insanlık.
İnsan bir kuru yaprak misali.
Rüzgarlarla savruldukça savrulur,
Bilse varlığını koşturmaya kalmaz mecali.
Hep sonu aynı!
Hep bir boşluk, hep bir kırıntı.
Bu Dünya, bu hayat,
Değişmez sözdür, tamamlayamadı,
Ya da tam anlayamadı.
Hayatı, yaşamı, yaşatmayı ya da,
Amasızlığın, fakatsızlığın verdiği sonsuz hazzı.

Gözlerimi açtım bu gün de, tüm benliğimle şükrederek,
Bugün de nefes alıyorum, kıymetini değerini bilerek.

Ama yetmiyor, hep bir yanım eksik.
Bulutlar yorgan, yer döşek,
Usulca ağlıyorum, ilk doğduğum yerde denizlerde,
Üstümü örterek.
Sonra sırdaşlarıma bakıyorum,
Çok çok uzaklara.
Göz kırpıyorum “iki yıldızıma”, yıldızlarıma
Gülerek.
Biraz mahcup, biraz buğulu, az biraz gözlerim yaşlı.

Sormak istiyorum, ama
Cesaretim yok, çocuk gibiyim.
Biraz kırılgan, biraz yorgun, yaşamaya hasret ve ürkek.
Sonra, sırtımı yaslıyorum, o sıcak ellerini tutarak,
Güneşime.
Biraz ağlamaklı, biraz üzgün,
Biraz az, biraz çok.

Biliyorum ki ben oradayım, gözlerinde, yüreğinde.
Biraz bulut, biraz rüzgar, biraz dalga.

Yerim, yatağım, döşeğim hep denizlerde,
Biraz hasret, biraz az, biraz çok.
Ama hep, her şeyimle,
Yolun sonunda biraz huzurlu,
Biraz sakin, biraz tebessümle.

Dua ediyorum nefesime, sırdaşıma, Güneşime,
Tüm gücümle,
Haykırarak, bağırarak, ağlayarak ve kıskanarak.

Doğdum, geldim,
Dünyama doğdun, gördüm,
Ama insan, ama adam, ama aşık.
Biraz ondan, biraz bundan,
Biraz şundan
Biraz ben,
Ama hep sen! …….

Memleket var!
Uçsuz bucaksız, bereketli topraklar,
Eserken kıskanır rüzgarlar,
Nazlı nazlı yağan yağmurlar,
Kaç zamandır vurgun ayrılıklar.
Memleket var,
Ne akıl, ne vicdan, çoraklaşmış insanlar.

Memleket var!
Baharı, yazı, kışı rahmet yağar,
Bağrında yatan kadim hayatlar,
Ne vakit çıkmaza salınsa,
Vicdanlı yürekler, hasret bağlar.
Memleket var,
Korunaksız, ürkek, çaresiz çığlıklar.

Memleket var!
Tertemiz ırmaklar, nehirler, akarsular,
Gözeleri pak, kirlenmemiş kaynaklar,
Öylesine saf, duru ab-ı hayatlar.
Memleket var,
Yıkan, kıran, kavgalar, ayrılıklar.

Memleket var!
Aynı soylu kavganın torunları,
Kalın ipin sonsuz mahkumları,
El ayak bağlı, görmez oyunları.
Memleket var,
Yitip giden davanın kayıpları.

Memleket var!
Şarkılar, türküler, bozlaklar,
Binlerce yıl nağmelerde omuzdaşlar,
Bir beden, bir nefes hayatlar.
Memleket var,
Feryat figan çığlıklar, acılar.

Memleket var,
Rengarenk, bir ve bütün canlar.
Memleket var,
Köşe başlarında soğuk, dikenli, ayrık otlar.
Memleket var,
Daha nice ekilecek tohumlar,
Yeşerecek fidanlar,
Kavuşacak ağaçlar.

Bir defter aldım,
Kitap kapaklı.
Yazacağım:
Gördüklerimi,
Duyduklarımı,
Anılarımı,
Duygularımı,
Tüm yaşanmışlıklarımı.

Hayatı
Nefeslerken,
Benim için yazılan
Kitapta,
Adıma açılmış
Paragrafı
Yaşarken,
Bir de ben
Yazacağım.
Tüm renkleri,
Kostümleri,
Dekorları,
Yaşantıma;
Bir an veya
Bir ömür,
Dokunanları.

Sonra okuyacağım.
Benim için
Yazılıp,
Yaşatılanla,
Ne kadar benziyor
Bakacağım,
Yaşayıp ta
Yazdıklarım.

Yazarken
Yaşadıklarımı,
Elimde silgi;
Dilediğim
Renkleri,
Kahramanları,
İstediğim
Şekilde,
Şartta,
Yazacağım.
Silip,
Çıkaracağım.

Sonra tekrar
Değiştirip
Dekorları,
Kostümleri,
Duyguları,
Keşkelerim;
Ahlarım, vahlarım
Olmadan,
Yeniden
Yazacağım.

Ama
Benim için,
Benim adıma
Yazılmış,
Kitaptaki paragrafta
Konulan,
Son noktaya
Kadar,
O satırlar
Silinmeyecek.
Ne yazılmışsa
Yaşanacak.
Değiştirdim
Sandığım
Kostümler,
Dekorlar,
Oyuncular,
Aslında
Yazılmış olan
Hikayemin,
Gerçeğe
Yansıması,
Aynası olacak.

En sonunda,
Hep birlikte,
Okuyacağız
Yazdığım
Kitabı.
Dekorlarla,
Kişilerle,
Kostümlerle,
Yüzleşeceğim.

Sonra,
Beni yazanla,
Yazdıklarımı okuyanlar,
Karar verecek.

Ya
Madalya
Takılacak,
Ya
Kalemim
Kırılacak.

O yüzden
Okumayı,
Yazmayı,
Öğrenmek
Gerek.
Takılmadan,
Hecelemeden,
Gevelemeden,
Akıcı,
Düz,
Okumak gerek.

İyi bakmak,
İyi anlamak,
İyi görmek
Gerek.
Kişileri,
Kostümleri,
Dekorları,
Renkleri,
İyi seçmek
Gerek.

Duygularını,
Hislerini,
Güzel yüreğinde,
Güzel yazmak
Gerek.

Ben
Sevginin,
İyiliğin,
Cömertliğin,
İyi seçilip,
İyi yazılan
Her şeyin,
Hikâye kötü de olsa;
Virgülüyle, ünlemiyle,
Koymasını bilirsek noktasıyla,
Sonunu değiştireceğine inanıp,
Defter oldum,
Kalem oldum,
Hayata gülümseyerek.